قدس آنلاین- گروه استانها- مریم کروشاوی؛ گونه های مختلف پلنگ که در حال انقراض بود، همه بسیج شدند تا مانع از انقراض آن شوند و با چندین کشور بین المللی هم پیمان شدند تا جانی دوباره به داشته هایی که نبود، بدهند. اما اکنون صحبت از انقراض انسان هایی است که برای تکثیر خود بی وقفه مشت زدند ولی روی برگرداندن از آن ها، منجر به توقف این تکثیر شد. از زاویه اسفناک ماجرا اگر بخواهیم به تماشای این نبرد قهرمان کشتی بنشینیم، پی به موضوعی می بریم که شاید روز های نه چندان دور دچار آن شویم و آن این است که نمی توان با چند کشور برای جان دادن به ورزش قهرمانی کشور، هم پیمان شویم و از مملکت های دوست، برادر و همسایه، واردات بوکسور انجام دهیم.   

محمد نظری جوان ۲۳ ساله اهوازی و قهرمان کیک بوکسینگ جهان در رشته موی تای که فعالیت حرفه ای خود را از سن ۹ سالگی شروع کرده با خبرنگار قدس در رابطه با مشکلات رشته خود به صحبت نشسته است.

او در همه رده های سنی اعم از نونهالان، نوجوانان، جوانان و بزرگسالان عناوین قهرمانی را از آن خود کرده است. این بوکسور در چندین دوره  استانی، کشوری و بین المللی موفق به افتخار آفرینی شده که از آخرین آن ها می توان به قهرمانی اوراسیا در وزن منفی ۶۵ کیلوگرم در بخش بزرگسالان اشاره کرد. محمد نظری مانند همه رزمی کاران شیطنت کودکی و احساس نیاز به تخلیه انرژی را یکی از علت های روی آوردن به این رشته بیان می کند.

وعده های فراموش شده حمایتی

این بوکسور با بیان اینکه فدراسیون ورزش های رزمی با توجه به مخاطبان بالای خود دارای محرومیت حمایتی است، می گوید: بعد از فوتبال شلوغ ترین فدراسیون کشور از آن ورزش های رزمی است اما حتی یک هزارم فوتبال از آن پیشتیبانی نمی شود در حالیکه ایران یکی از قطب های رشته «موی تای» در دنیا شده ولی حمایتی از ما صورت نمی گیرد. برخی ها برای کلاس های آموزشی حتی توانایی پرداخت شهریه ندارند، از طرفی اسپانسر نیز برای حمایت از ما وجود ندارد. به سراغ شورای شهری ها که می رفتیم انگار وعده های روزهای انتخاباتی که به ما داده بودند را فراموش و حمایت های خود را از ما دریغ کردند. فدراسیون زحمت معرفی ما به یک اسپانسر را هم نکشید. اما هیئت ورزش های رزمی استان در حد توان خود از ورزشکارانی که نیاز به حمایت دارند پشتیبانی می کند و اگر بودجه در اختیارشان باشد کمک های خود را دریغ نمی کنند.

پیشنهادهای وسوسه انگیز

نظری از پیشنهادهای وسوسه انگیز کشورهای اروپایی چنین می گوید: کشورهای اروپایی مثل سوئد، روسیه، گرجستان و آذربایجان پیشنهاد دادند تا برای تیم ملی آن ها به میدان بروم، اما ارق ملی که همیشه همراه من و هم رزمانم بوده، باعث شد ترس از غربت و حتی دوری از خانواده و خاک خود را داشته باشیم. اما هیچکدام از مسئولان به این موضوع توجه نمی کنند و بازهم، حمایت تشویقی انجام نمی دهند در صورتی که این حمایت های کوچک به ما انگیزه مضاعف می دهد. بسیاری از دوستان هم رشته ای من که به کشورهای دیگر پیوستند دستمزد  بالایی را دریافت می کنند و این موضوع باعث وسوسه سایر ورزشکارانی که به آن ها پیشنهاد خارجی شده می شود. لذا چنینی موضوعی نیازمند همت به خرج دادن مسئولین در خصوص جلوگیری از مهاجرت ستاره های ورزشی و افتخار آفرینشان است.

پایان تلخ بی توجهی ها

او این پیشنهاد ها را زنگ خطری برای آینده ورزشی کشور می داند و عنوان می کند: اگر این بی توجهی ها ادامه پیدا کند، به وضعیت ورزشکاران رسیدگی نشود، خطرات راه، در خطر بودن سلامت و رژیم های سخت بی نتیجه بماند، روزی مجبور به پذیرش این پیشنهادها می شویم.

این تنها صحبت محمد نظری نیست بلکه اکثر ورزشکاران در رشته های مختلف، چنین باوری را دارند. این یک زنگ هشدار برای مدیران ورزشی است، زیرا بها دادن به چنین رشته هایی موجب درخشیدن نام یک کشور در عرصه های بسیاری می شود و هزینه های فراوانی بر خلاف رشته های گروهی ندارد.

رفع سنگ اندازی های قهرمانان ملی، سرمایه ورزشی کشور

این بوکسور در ادامه مشکلات خود در رابطه با خروج از کشور را چنین مطرح می کند: من به عنوان یک دانشجوی ورزشکار که تاکنون خدمت سربازی نرفتم، هنگام رفتن به مسابقات خارج از کشور شاهد سنگ اندازی های بسیاری می شوم که وثیقه های چند میلیونی و هزار کاغذ بازی اداری از  مشکلاتی هستند که ممکن است ورزشکار را مایوس کند. حتی برای قهرمانان جهانی تمهیداتی در نظر نمی گیرند که معاف از خدمت یا حداقل کسری خدمت شامل شان شود تا از چنین بروکراسی های اداری خسته کننده رهایی یابند. برداشتن این موانع به سود ورزش کشور است زیرا خود را سنجیده ایم و می دانیم دست پر باز خواهیم گشت.

رشته پر خطری که در حد پینگ پنگ هم بیمه نمی شود

محمد نظری از هزینه زیاد این رشته ورزشی می گوید: به مواقع رژیم، هزینه های ما بیشتر از حد معمول می شود که ماهیانه تا دو میلیون تومان نیز می رسد. علاوه بر آن، رژیم های سخت به مرور زمان بر مفاصل، اعصاب و سیستم دفاعی بدن تاثیر منفی می گذارد. از طرفی بیمه محکمی در برابر حوادث داخل رینگ یا آسیب های ناشی از  این ورزش برای ما در نظر گرفته نشده و مبلغ بسیار پایینی به عنوان کمک هزینه برای درمان به ما داده می شود. در بازی های آماتور با لوازم ایمنی مربوط به بازی وارد میدان می شوند اما در بازی های کلاس حرفه ای فقط با لثه و کاپ محافظ وارد نبرد می شویم و در بازی مشخص نیست که چه آسیبی به ورزشکار وارد می شود.

این بوکسور با تاکید براینکه باید بیمه محکمی پشتیبان ورزشکار قرار بگیرد تا خیالش بابت هر اتفاقی راحت باشد، ادامه می دهد: خیلی از مواقع شده که ورزشکار ناک دان فکری یا همان از دست دادن حافظه کوتاه مدت می شوند و این رشته پر خطر با این همه زحمات، بازهم مورد حمایت واقع نمی شود، به طوری که حتی رشته پینگ پنگ که خطرات کمتری دارد هم بهتر بیمه می شود.  

خستگی ناشی از فعالیت ورزشی، ضامن سلامتی

او در پاسخ به این سوال که با وجود این همه سختی، چه چیزی باعث حضور در این رشته تا اینجای کار شده؛ بیان می کند: عشق به ورزش خود محرکی پر انگیزه برای ادامه به فعالیت در این رشته است زیرا معتاد ورزش شده ام. خستگی ناشی از ورزش بسیار با ارزش تر از خستگی های ناشی از دود و ناهنجاری های دیگر است، وقتی با خستگی ناشی از ورزش به خواب می روید این خود ضامن سلامتی است. علاوه بر آن به عنوان یک قهرمان باید این را در نظر داشته باشیم که رفتار داخل مسابقه و بیرون از آن باید متفاوت باشد، هرچه داخل میدان به مبارزه برای پیروز شدن می جنگیم، بیرون از آن باید رفتاری الگو مدارانه داشته باشیم و برای حفظ اخلاق بجنگیم. با نهایت صبر و افتادگی به حل سوتفاهم ها بپردازیم تا به علت داشتن زور بازو درگیری ایجاد نشود.

محمد نظری در پایان عامل موفقیتش را در چند جمله بیان می کند: دوران بچگی دچار یاس و ناامیدی شدم اما با خودم گفتم از اطرافیانم باید بهتر باشم، این حس رقابت باعث شد تا دوباره سرپا بایستم و با تلاش های بی وقفه جایگاهی را به خود اختصاص دهم که هر چند باز هم به سقف آرزوهای ورزشی که همان شرکت در کلاس «آ» سطح حرفه ای مقابل بوکااو مبارز میان وزن تایلندی و بدرهری مراکشی بازی کنم نرسیدم اما برای رسیدن به خواسته هایم قبل از هربازی خودم را اجبار به بردن می کنم، ناخودآگاه سختی های قبل از هر رقابت را به یاد می آورم و تلاشم را برای بردن بیش از هر زمانی افزایش می دهم.       

این بی توجهی و عدم حمایت ها تنها منحصر به رشته های رزمی نیست، ظاهرا رشته های گروهی پر هزینه و بدون خروجی آن هم به علت پر مخاطب بودن به دلیل بها دادن و تبلیغات فراوان، قصد میدان دادن به سایر رشته ها را ندارند. بحث تازه ای از پس این موضوع بر می خیزد که اگر خصوصی سازی در راس کار قرار بگیرد، شاید کمتر از این ها به حق خوری سایر حوزه ها از رشته های به ظاهر خشن اما مظلوم را شاهد باشیم.